Okul açıldığından beri çok problemimiz olmamıştı ama şimdi tabiri caize kapıdan girmesi için savaşıyoruz. Evden çıkıp sınıfın kapısına kadar oynayarak, mutlu giden çocuk birden değişiyor girmek istemiyorum anne beni bırakma diye ağlamaya başlıyor. Geçen hafta Ankara'dan anneannemiz geldi onu evde bırakıp okulda vakit geçirmek istemiyor. Yolda bile tepesine çıkıp şapır şupur öpüyor. Tabi ben de olsam böyle bir anneannenneyi bırakmak istemezdim.
Üç gün üst üste öğretmen arayıp gelip alın Zeynep'i dedi. Kızımın da hoşuna gitti tabi almalarım alışkanlık haline getirdi. Ağlıyor ki gidip alayım. Öğretmen yönlendirmese de rehberlik öğretmeniyle görüşme yaptım.
Benim de eksikliklerim var tabiki Okulun rehberlik servisi yaptığım hataları yüzüme tokat gibi vurdu. Kendime çok bağlamışım meğerse. Ben çok duygusal davrandığım ve net olmadığım için o da etkileniyormuş. Dün sabah babası bıraktı ona da ağlamış beni bırakma diye ama üzülerek bırakmış. Bugün biraz burnu akıyordu anneannesiyle vakit geçirsin diye göndermedik. Yarın yine babası bırakacak umarım yine başa dönmeyiz.
allah kolaylik versin insallah kisa zamandaalisirve size bunlari yasatmaz
YanıtlaSilmerhaba , çok zor bir durumdur o .Ben de anneme çok çektirmiştim ilk başlarda.bende beklerim bloguma , sevgiler....
YanıtlaSil:) gülümseyerek okudum yazınızı, biz de bu dönemlerden geçtik 1 ay sıkıntı yaşamıştık, burada yapılması gereken şey aslında evet size de denildiği gibi net olmak:)çocuk sizde ki o duygusal ayrılık endişesini hissederse ki çocuklar bunu çok iyi biliyorlar, hemen kullanmaya başlıyorlar:) umarım kısa sürede alışırsınız, sevgiler.
YanıtlaSil